Niejednokrotnie stwierdziliśmy, że barbarzyńska pora  czyli sobota o 8:00, dodaje walorów naszemu wędrowaniu. Początek dnia  powoduje, że nie tylko my się budzimy ale zaczyna funkcjonować wszystko co żyje.  

I chociaż wcześniej dzieje się więcej, to przecież o naszej godzinie jeszcze mamy okazje doświadczyć że tylko rano:
–  ptaki tak pięknie śpiewają
– oszałamiająco pachną trawy i kwiaty
–  szczególnie wyeksponowane są okazy fauny i flory
– jesteśmy pełni optymizmu
– czujemy się silni
– jest znakomite światło sprzyjające robieniu zdjęć.

Tak rozpoczęty dzień jest długi a sobotnie obowiązki nie straszne i jakoś tak szybciej i sprawniej radzimy sobie ze wszystkim.

W ciągu pór roku  wszystko się zmienia tylko my pozostajemy wierni i uporczywie  „bez względu na aurę”  wydeptujemy stare i poznajemy nowe trasy uatrakcyjniając je i czerpiąc z nich siłę.

Tym razem spotkaliśmy się o 20:00 (czyli tradycyjnie o 8:00) na dawno planowane nocne chodzenie. Postanowiliśmy połączyć marsz z ogniskiem w zaprzyjaźnionej leśniczówce i jakież było nasze zdumienie gdy po przejściu pierwszego 5 km etapu trasy zobaczyliśmy nowych mieszkańców tego miejsca. Powitała nas gromada przyjaznych, uroczych osiołków i zachwyciły  popisy koziołka wyczyniającego karkołomne skoki i wspinaczki po wszelkich możliwych (i niemożliwych!) obiektach. Towarzyskie czworonogi nie opuszczały nas przez cały wieczór.

Komary cięły niemiłosiernie ale humory i zadowolenie uczyniły z nas osoby niewrażliwe przynajmniej na to.
Wieczór był ciepły, bezchmurny i siedząc tak w otoczeniu zwierząt i odgłosów lasu czuliśmy się integralną częścią tego co w koło nas.

A potem był powrót w ciemnościach.
Zaopatrzeni w lampki czołowe pokonaliśmy drogę  wsłuchując się w  zupełnie inne od znanych –  nocne odgłosy lasu.
Jednogłośnie stwierdziliśmy, że czas na poznawanie tras w takiej odsłonie i z przyjemnością „zrobimy powtórkę”.